Pomysł na tę kampanię narodził się kilka lat temu, ale z uwagi na tysiące spraw pilniejszych, musiał czekać na realizację aż tak długo. Cóż, są rzeczy, na które tak naprawdę, mimo szczerych chęci i dobrej woli, nie mamy wpływu. Dawno już przestałam sobie wyrzucać, że robię drobne zmiany w  terminach albo odkładam sprawy ad acta. Niektóre, tak jak ta kampania, czekają do chwili, gdy sytuacja pozwoli na wprowadzenie nowego elementu w zakres naszego działania.

 

Znamienną rzeczą dla FKM jest to, że wszystkie inspiracje i pomysły na Kampanie społeczne czerpię z własnego życia, życia z kotem w tle, bo on był obecny w nim zawsze. Nawet jeśli w chwili gdy działy się rzeczy ważne, nie było nawet nadziei na powstanie FKM, wydarzenia zostały w mej świadomości i po latach wróciły echem powodując określone działania.

Przecież, jeśli odchodzi opiekun i nie ma żadnej osoby bliskiej, która przyjmie kota, to dlaczego futrzak ma jeszcze bardziej odczuwać tragizm sytuacji?

Ma resztę dni spędzić w schroniskowej klatce czy też ma zostać uśpiony?

 

Stasia była moją sąsiadką. Była samotna, w wieku słusznym - ponad 70 lat. Tak bardzo starała się wszystkim pomóc, że była zakałą całej klatki w pewnym bloku w Łodzi. Dodam jeszcze, że mieszkała pośród młodych ludzi, którzy prowadzili normalne życie rodzinne i zawodowe, a dodatkowo tak się złożyło, że się wszyscy przyjaźnili. Nasze hulanki i zabawy  doprowadzały Panią Stasię do szału, choć wszystko mieściło się oczywiście w granicach przyzwoitości. Kiedy już żeńska część klatki chciała Panią Stasię swatać, żeby się wreszcie czymś zajęła, a męska, bardziej radykalna, chciała ją zawieźć do lasu i zakopać, ja znalazłam pod blokiem kota i wlepiłam go pani Staśce. I nagle zapanował spokój!

Kot dostał na imię Supeł. Jako dorosły kocur wyprowadzał regularnie swoją opiekunkę na spacer, a Pani przestały przeszkadzać nasze harce, wręcz nabrała wigoru, bo opieka nad kotem związana była z aktywnością. Tryskała humorem, stała się radosna, przestała żyć naszym życiem, a co najważniejsze: Supeł stał się jej powiernikiem. Często było słychać na balkonie monolog, kiedy Pani Stasia tłumaczyła kotu: No już, chodź, nie dąsaj się, zobacz co Ci kupiłam, oj tam zaraz niewyspany, nie wymyślaj Supeł, przecież nie było w nocy tak głośno, trochę tylko sobie młodzi potańczyli a ty jesteś stary kocur, nie masz już za grosz wyrozumiałości...
Brzdęk, pukała miseczka o balkonowa podłogę, a potem było słychać radość w głosie Pani:  no jak ładnie zjadłeś kocie, już się nie gniewaj, młodość ma swoje prawa!
Wszystko to sprawił swą obecnością jeden, stary, czarno-biały Supeł!

Działo się to wszystko ponad 10 lat temu. Pani Stasia umarła w ubiegłym roku, Supeł pół roku później...

 

Wpis: 31.12.2013