W prowadzeniu Fundacji pomagają mi różni ludzie, bogaci i biedni, wykształceni bardzo i przeciętnie, znani mi i kompletnie obcy. Mają jednak jedną wspólną cechę: są mi życzliwi, rozumieją ogrom pracy, jaki codziennie spada na barki zwykłych kobiet, które dokonują niezwykłych czynów. Doceniają oni ciężar, jaki spoczywa na barkach przeciętnej kobiety, która kocha koty, opiekuje się dziećmi i przez przypadek zbudowała kombajn zwany Fundacją Kocia Mama. Takich rzeczy się nie planuje, one dzieją się bez naszej zgody, ale kiedy już istnieją, te zjawiska należy pielęgnować, bo są niebywałe w świecie komercji, rywalizacji, zazdrości...

Oni nie oczekują za bycie ze mną i wsparcie dla Fundacji niczego w zamian i to jest najcenniejsze.

Dla nich właśnie wymyśliłam Kalendarz Ambasadorski, taką perełkę, której nie można kupić za żadne pieniądze. Tak, jak nie można kupić serca, zrozumienia, przyjaźni...

Oni są ze mną i Fundacją mimo burz, wspierają w smutku, uczestniczą w radościach, wierni, wytrwali, pomocni.